روز گذشته آیت الله العظمی صافی گلپایگانی که از مراجع هوشیار، تیزبین و مستقل به شمار می‌رود، با تعبیر دردناک "روز‌های سخت" به آن ایام اشاره کرد و با اشاره به فتنه‌ها و مطالب انحرافی که در جامعه مطرح می‌شود، گفت: «ما خط انحراف را از اول گوشزد کردیم و گفتیم که لازم نیست صبر کنیم تا آن‌ها خودشان را بیشتر نشان دهند؛ همان روز‌های سخت که به احکام و دستورات مقدس شرع و به قرآن توهین نمودند باید جلوی آن‌ها گرفته می‌شد.»

با این حال اکنون باید پرسید چه شد که آن روزهای سخت رقم خورد و هشدارهای ناشی از احساس خطر این بزرگان در  تنها حکومت شیعه جهان شنیده نشد؟

چرا زمانی که آیت الله مکارم شیرازی خواستار برکناری مطرح‌کننده دوستی با مردم اسرائیل شد و در بخشی از پاسخ به استفتائی درباره اظهارات مشایی نوشت: «...چه لزومی دارد کسانی که اینگونه فکر می کنند جزء همکاران رئیس جمهوری باشند...هنگامی که 200 نماینده به چنین کاری اعتراض می کنند، مفهومش این است که بیش از دوسوم مردم این کشور با چنین شخصی و چنین افکاری مخالفند...»، توصیه های ایشان با بی اعتنایی مواجه شد و در عوض برخی سیاسیون خواستار عدم تضعیف دولت شدند؟

چرا زمانی که مراجع تقلید حداقل با راه ندادن برخی مسوولین، ناراحتی خود از روند امور را به نمایش گذاشتند، نه تنها به این دغدغه ها توجه نشد، بلکه برخی شیفتگان سابق و مغضوبین فعلی دولت، نامناسب بودن رابطه دولت با مراجع را به شدت تکذیب کرده و شایعه و سیاه نمایی خواندند؟

چرا زمانی که آیت‌الله العظمی وحید خراسانی تسلیم تعیین تکلیف و القای برخی موارد سیاسی نشدند، عده‌ای تندرو مقابل بیت این مرجع  تقلید که نزدیک بیوت دیگر مراجع عظام ساکن در قم است، فریاد "مرجع تقلید ما، بصیرت، بصیرت" سر دادند؟

چرا زمانی که بزرگانی چون آیات جوادی آملی و ابراهیم امینی و استادی زیر بار برخی القائات نرفتند و آیت‌الله جوادی نقدهای خود را به اقدامات انحرافی و از جمله اقدامات غیرشرعی یکی از کاندیداها در مناظره تلویزیونی در نماز جمعه پایتخت علمی تشیع بیان کردند، عده ای علیه این مرجع عالیقدر تقلید و مفسر و عارف بزرگ هم شعار دادند و فضای نمازجمعه این شهر را آلوده کردند، تا جایی که ایشان با امامت نماز جمعه وداع کردند؟

پاسخ همه اینها یک چیز بیشتر نیست و آن صداهای بلند عده‌ای است که میداندار شدند و ضمن استفاده از بلندگوهای رسمی، تنها حرف خود را صحیح دانستند تا فقط صدای بلند آنان شنیده شود و البته به حساب دین هم گذاشته شود و مردم از بی تقوایی برخی اشخاص نسبت به بسیاری از مسائل بدبین شوند! اشخاصی که روحانیون بزرگی که به اندازه و حتی در برخی موارد بیش از دو برابر این اشخاص تنها سابقه تدریس و تحقیق دارند و عمق نگاهشان بلندتر از آن سطحی است که این بلندگو به دستان حتی توان درکش را داشته باشند.

جالب اینجاست که این روزها که گرد و غبار فضای سیاسی کشور تا اندازه ای زدوده شده و فضا شفاف تر شده، مراجع تقلید با سعه صدر و بلندنظری با این افراد برخورد می‌کنند؛ اما آنان که با صدای بلند خود چنین فضایی ساختند، چه پاسخی دارند؟